21.09c
Երեվան
երկ, սպտ 16
Շաբաթ մը առաջ ՀՀ Սփիւռքի նախարարութեան կազմակերպած «Արի Տուն» ամէնամեայ ծրագրէն պոլսահայերու խումբին հեռանալը «թէժ» քննարկումներու թեմա դարձաւ: Եղածին ու ապա պոլսահայ մեր պատանիներուն հեռանալուն մասին թեր ու դէմ կարծիքներ կը հնչէին, իսկ լրատուական մէկէ աւելի կայքեր առիթ կը գտնէին հերթական անգամ իրենց քննադատութեան թիրախը դարձնելու Սփիւռքի նախարարութիւնը, հարցականի տակ առնելով նախարարութեան գործունէութիւնը եւ իրականացուցած ծրագրերը:
Հնչած գնահատականները շատ յաճախ կ'անցնէին ընդունելի եւ լրագրութեան կանոններու բոլոր «կարմիր գիծեր»ը եւ խնդիրը կը դառնար հասցէագրուած հարց մը, որուն հիմնական մեղադրեալը կը համարուէր ՀՀ սփիւռքի նախարարութիւնն ու անոր գլուխը կանգնած տիկին նախարար Հրանուշ Յակոբեանը:
Կասկածէ վեր է, որ եղածը տխուր դէպք մը պիտի համարել ու բոլորիս համար ալ թրքահայ- հայաստանահայ- ուքրանահայ կամ սփիւռքահայ- հայաստանցի թեմային շահարկումը ընդունելի չէ, որովհետեւ յատկապէս այս պարգային Հայաստանի մարմիններուն եւ յատկապէս սփիւռքի նախարարութեան իրագործած ճիգերը միտում ունէին մէկ բան ՝ սփիւռքի մեր մատղաշ սերունդը մօտեցնել Հայաստանին: Ճանչցընել Հայաստանը, սիրցընել Հայաստանը:
Ու ինչ խօսք, որ նման դէպքերու գրանցումը պէտք է համարել շատ բնական ու հասկնալի երեւոյթ, եթէ ճիշդ դիտարկենք ու միանգամայն հասկնանք, որ «Արի Տուն»ին կամ ցանկացած որեւէ նման միջոցառումի մասնակցութիւն բերողները կու գային տարբեր միջավայրերէէ, տարբեր ափերէ, հետեւաբար նաեւ ՝ տարբեր մշակոյթներէ:
Ու այստեղ հիմնական մօտեցումը, այս բոլորէն դաս մը քաղելու իմաստը աւելի շեշտակի կը դառնայ, եթէ ընդունինք, որ Հայաստանը խորքին մէջ ամբողջ հայութիւնը պարփակող ու իր թեւերուն տակ առնող «հզօր տարրալուծարան» է: Ու եթէ հարցերը այս մեկնակէտով դիտենք, ապա նաեւ շատ յստակ է, որ եղածը «բաժակի մը մէջ փոթորիկ» ստեղծել է:
Ամենատխուրը եւ մտահոգիչը «Արի Տուն»էն ամբողջ խումբի մը հեռանալն է ու ապա փոքրիկ վէճը այլ հարթութիւն տանիլ փորձելը:
Ի վերջոյ այս մօտեցմամբ, ով որուն կը վնասէ եւ ինչ է ակնկալուածը այսպիսի մօտեցումէ մը:
Եթէ Հայաստանը մեր տունն է, ապա շատ յստակ է, որ այդ տան մէջ միայն քաղցր «ուտելիքներ» պիտի չըլլան:
Քանի մը տասնամեակ ետ երթանք, ու յիշենք, որ երկար տարիներ հայրենիքի կարօտով ապրած եւ հպարտութեամբ մը Հայաստան ներգաղթած մեր հայրենակիցները, ինչ Հայաստան կ'երազէին ու ինչ «կարմիր» Հայաստանի դէմ հանդիման եղան:
Բայց, ոչ մէկ ատեն Հայաստանէն օտարուեցան, ոչ մէկ ատեն Հայաստանէն նեղացան ու ոչ մէկ ատեն Հայաստանէն քէնցան:
Ինչ ալ ըլլան պայմանները, մարդ ծնողներէն նեղանալու եւ քէն պահելու խնդիր պիտի չունենայ, ալ ինչ խօսք երբ խօսքը Հայաստանի մասին է:
