3.09c
Երեվան
հնգ, նմբ 14
Երանելի՜ ես ու միշտ կը մնաս,
Քանզի յաղթեցի՛ր այդ դաժան ցաւին,
Մեր յուշերուն մէջ կը մնաս անմահ,
Քու անմար սիրով, իմ անուշ մայրիկ։
Մարդը կը մեռնի՝ երբ յուշը մեռնի,
Կեանքը՝ կը թըւի կարծես անարժան,
Աստուած կ՚արտօնէ որ ցաւը ապրի,
Որ մարդ ե՛ւ ինքզինք ե՛ւ Տէրը ճանչնայ։
Երանելի՜ ենք երբ ներել սորվինք,
Որ փոխան վէրքի՝ սիրտը մեր բուժենք,
Երանելի՜ ենք երբ սիրել սորվինք,
Որ փոխան ոխի՝ ապրինք ու երգենք։
Բոլորիս շուրթով, ու որպէս մէկ հունչ՝
Այս յաւերժ ճամբուդ կը յայտնենք գողտրիկ
Սէրը մեր անդորր, եւ գուցէ նո՜ր շունչ՝
Քու լոյս շիրիմիդ ու հոգւոյդ մայրիկ։
Մենք՝ լացինք վրան քու անշարժ մարմնիդ,
Իսկ արցունքը մեր՝ լացաւ մե՛ր վրայ,
Տեսանք քու վերջին շունչը հոգիիդ,
Քու կարօտ զաւկի սէրը մայրական։
Երանելի՜ ես ու միշտ կը մնաս,
Քանզի յաղթեցի՛ր այդ դաժան ցաւին,
Մեր յուշերուն մէջ կը մնաս անմահ,
Քու անմար սիրով, իմ անուշ մայրիկ։
Կայլակ
