• 700
• 16/03/2022

Յունահայ նուիրեալ գործիչ՝ Ազնիւ Թորոսեանի յիշատակին

Սր­տի խոր կսկի­ծով տե­ղե­կա­ցայ Ս. Ծնն­դեան օ­րը, իր ա­նո­ւան ար­ժա­նի, ազ­նիւ խա­չու­հի և­ ազ­գա­կա­նիս Ազ­նիւ ­Թո­րո­սեա­նի մա­հը: ­Կար­ծես օրն ալ Աս­տո­ւած դա­սա­ւո­րած էր այն­պէս, որ իր քրիս­տո­նէա­կան խոր հա­ւատ­քին ու ­Տի­տի­մօ­թի­խօ­յի «Ս. ­Գէորգ» ե­կե­ղեց­ւոյ իր եր­կա­րա­մեայ բա­ցա­ռիկ ծա­ռա­յու­թեան հետ ա­ռըն­չո­ւի: Ազ­նի­ւը ­Գո­մո­թի­նիի մէջ 1941-ին ծնած ­Չի­լին­կի­րեան ըն­տա­նի­քի զա­ւակն էր: Բ ­Հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մի տա­րի­նե­րուն, մեր ման­կու­թիւ­նը ան­ցու­ցած ենք շատ յա­ճախ միա­սին, քա­նի մենք 30 հո­գիէ ա­ւե­լի ազ­գա­կան­ներ, մէկ ըն­տա­նի­քի նման կ’ապ­րէինք, ո­րով­հետև մեր ծնող­նե­րը, մեզ կը պա­հէին լա­ւա­գոյն կա­րե­լի պայ­ման­նե­րու մէջ, միշտ ի­րա­րու կող­քին դի­մագ­րա­ւե­լով բո­լոր դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րը:

Ան­մո­ռա­նա­լի յի­շա­տակ­ներ ու­նիմ այդ շրջա­նէն, ինչ­պէս մեր մէջ ա­մէ­նէն փոքր ա­նու­շիկ եւ ­գե­ղե­ցիկ Ազ­նի­ւէն, մինչև իր մեծ մօր ­Թա­գու­հիին տպա­ւո­րիչ ա­սա­ցո­ւած­քը՝ «Որ­չափ ալ դժո­ւար ըլ­լայ ­Հայ ապ­րիլ օ­տա­րու­թեան մէջ,ես ե­թէ կրկին աշ­խարհ գամ, ­Հայ կ’ ու­զեմ ըլ­լալ»:

Այս մէկ նա­խա­դա­սու­թիւ­նը յստակ ցոյց կու տայ թէ Ազ­նի­ւը ինչ ըն­տա­նի­քի մէջ ծնած է, ազ­գա­յին ինք­նու­թեան եւ ­Հա­յու գո­յատև­ման սկզբունք­նե­րով: ­Հա­կա­ռակ ա­նոր, որ 1946-էն վէրջ հայ­կա­կան դպրոց չի կար ­Գո­մո­թի­նիի մէջ, Ազ­նի­ւը եւ ­շատ այլ տղաք եւ­ աղ­ջիկ­ներ, հօ­րաք­րոչս՝ վաս­տա­կա­ւոր ու­սուց­չու­հի ­Պայ­ծառ ­Պէօ­րէք­ճեան – ­Սօ­մուն­ճեա­նի շնոր­հիւ, սոր­վե­ցան ի­րենց մայ­րե­նի լե­զուն ու նաև եր­գեր, պա­րեր, մաս­նակ­ցե­ցան ներ­կա­յա­ցում­նե­րու, մէկ խօս­քով կա­րո­ղա­ցան, ըստ կա­րել­ւոյն, ծա­նօ­թա­նալ մեր մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րուն:

Ազ­նի­ւը, ոչ միայն սոր­վե­ցաւ եւ գ­նա­հա­տեց մեր ար­ժէք­նե­րը, այլ նաև զա­նոնք նոր սե­րուն­դի փո­խան­ցե­լու լուրջ պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւ­նը ստանձ­նեց, երբ ա­մուս­նա­նա­լով Գ­րի­գոր ­Թո­րո­սեա­նին հետ 1968ին փո­խադ­րո­ւե­ցաւ ­Տի­տի­մօ­թի­խօ: Իր նոր ըն­տա­նի­քը ևս­ ազ­գա­յին ծա­ռա­յա­սի­րու­թեամբ շա­րու­նա­կեց հա­յա­պահ­պան­ման գոր­ծը, սահ­մա­նա­մերձ Օ­րես­թիա­տա – ­Տի­տի­մօ­թի­խօ փոք­րա­թիւ հա­մայն­քէն ներս: ­Զոյ­գը ու­նե­ցաւ եր­կու զա­ւակ­ներ՝ ­Զէ­նօ­բը եւ ­Գէոր­գը և ­միշտ սի­րով ծա­ռա­յեց՝ Գ­րի­գո­րը, թա­ղա­յին մարմ­նոյ մէջ, իբր եր­կա­րա­մեայ ա­տե­նա­պետ, իսկ Ազ­նի­ւը, Հ.Գ. ­Խա­չի «­Նա­յի­րի» մաս­նա­ճիւ­ղին ան­խոնջ ա­տե­նա­պե­տու­հին էր:

­Մեր նո­ւի­րեալ խա­չու­հին 80-ա­կան թո­ւա­կան­նե­րուն ա­ւե­լի քան տա­սը տա­րի­ներ ա­մէն ջանք թա­փած էր սոր­վեց­նե­լու մայ­րե­նի լե­զուն, թէ­կուզ տար­րա­կան ձեւով, մատ­ղաշ սե­րուն­դին: Վս­տահ եմ, թէ ան­մո­ռա­նա­լի կը մնան նաև բո­լոր ուխ­տա­ւոր­նե­րուն հա­մար, Ս. ­Գէոր­գի տօ­նին ա­ռի­թով, իր կազ­մա­կեր­պած ձեռ­նարկ­նե­րը, իր ար­տա­սա­նած հա­յա­բոյր բաց­ման խօս­քե­րը: Այդ ո­գիով, ներ­կա­յիս կը ծա­ռա­յէ իբր ա­տե­նա­պետ թա­ղա­յին մարմ­նոյ իր զա­ւա­կը ­Գէորգ ­Թո­րո­սեան:

­Մեր սի­րե­ցեալ խա­չու­հին պի­տի յի­շենք իբր ազ­նիւ, հա­մեստ, ան­շա­հախն­դիր, օ­րի­նա­կե­լի ­Հա­յու­հի մը: Իսկ իմ սրտի մէջ, պի­տի մնայ միշտ կար­ծես իբր երկ­րորդ «քոյր»:

­Խո­րին ցա­ւակ­ցու­թիւն­ներ, իր զա­ւակ­նե­րուն, թոռ­նե­րուն, բո­լոր հա­րա­զատ­նե­րուն: Աս­տո­ւած լու­սա­ւո­րէ իր խո­րա­պէս հա­ւա­տա­ցեալ ազ­նիւ հո­գին:

Միացիր մեզ Տելեգրամում

Սեղմել այստեղ

Միացիր մեզ Յութուբում

Սեղմել այստեղ

Միացիր մեզ Տելեգրամում

Միացիր մեզ Յութուբում

Կիսուիլ