image

«Յաւիտենական ճշմարտութիւնը զօրութիւն է». Տ. Գեղամ Արք. Խաչերեանի պատգամը

«Յաւիտենական  ճշմարտութիւնը զօրութիւն է». Տ. Գեղամ Արք. Խաչերեանի  պատգամը

Յունաստանի  Թեմի  Բարեջան Առաջնորդ Տ. Գեղամ  Արք. Խաչերեան  Սուրբ Ծննդեան տօնին առթիւ յղած է իր  ամէնամեայ ուղերձը, որ կը ներկայացնենք  ստորեւ: 

 

 

«Եւ ­Բանն մար­մին ե­ղեւ եւ բնա­կեաց ի մեզ»։

(­Յովհ. 1:14)

 

­Բանն Աս­տու­ծոյ մար­դե­ղու­թեան խոր­հուր­դին բա­ցա­յայ­տու­մը Ս. Ծնն­դեան դէպ­քով սկիզբ կ’առ­նէ¸ որ Աս­տու­ծոյ կա­տա­րած խոս­տու­մին ի­րա­գործ­ման առ­հա­ւատ­չեան է¸ ինչ­պէս որ ­Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ իր ­Կորն­թա­ցի­նե­րուն երկ­րորդ նա­մա­կին մէջ կ’ը­սէ. «Ար­դա­րեւ, Ք­րիս­տոս Աս­տու­ծոյ բո­լոր խոս­տում­նե­րուն Ա­յո-ն­ է» (Բ. ­Կորնթ. 1:20)։ Փր­կի­չին ծնուն­դով ծալք առ ծալք սկսաւ բա­ցո­ւիլ Աս­տու­ծոյ՝ մար­դուն փրկու­թեան ծրա­գի­րը։

Ս. Ծնն­դեան տօ­նը¸ ի­րեն առն­չո­ւած ա­ւե­տա­րա­նա­կան պա­տում­նե­րով եւ դէպ­քե­րով¸–­ ինչ­պէս՝ հրեշ­տա­կա­պե­տին ա­ւե­տու­մը ­Մա­րիա­մին¸ ­Յի­սուս ­Մա­նու­կի ծնուն­դը¸ ա­րե­ւել­քէն ե­րեւ­ցող աստ­ղին ա­ռաջ­նոր­դու­թեամբ ե­րեք մո­գե­րու խորհր­դա­ւոր գա­լուս­տը, ­Բեթ­ղե­հէ­մի մսու­րին պար­զուկ՝ բայց տա­քուկ պատ­կե­րը, եւ այս բո­լո­րին հետ կա­պուած դա­րե­րու խոր­քէն ե­կած ժո­ղովր­դա­յին բա­րե­պաշ­տա­կան ա­ւան­դու­թիւն­ներ¸– ­տօ­նին տո­ւած են իւ­րա­յա­տուկ գրաւ­չու­թիւն մը¸ խորհր­դա­ւո­րու­թիւն մը։ Եւ այս բո­լո­րը ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քին մեր ու­շադ­րու­թիւ­նը ա­ռա­ւե­լա­բար կեդ­րո­նա­ցու­ցած են ­Մա­նուկ ­Յի­սու­սի ծնուն­դի դէպ­քին վրայ եւ Ծ­նուն­դի խոր­հուր­դը ա­նով սահ­մա­նա­փա­կած են։ ­Մինչ­դեռ Ս. Ծ­նուն­դը պէտք է դի­տել Փր­կի­չին աշ­խարհ գա­լու ա­ռա­քե­լու­թեան ամ­բող­ջա­կան շրջագի­ծին մէջ, որ ամ­բող­ջու­թեամբ կը պար­փա­կէ ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սի երկ­րա­ւոր կեանքն ու ու­սու­ցում­նե­րը¸ զորս ար­ձա­նագ­րե­ցին չորս ա­ւե­տա­րա­նիչ­նե­րը։

Աս­տու­ծոյ ­Բա­նը՝ ­Խօս­քը մար­մին ա­ռաւ եւ տե­սա­նե­լի դար­ձաւ մար­դոց։ Աս­տո­ւած տե­սա­նե­լի եւ զգա­լի ձե­ւով սկսաւ խօ­սիլ մար­դոց հետ։ ­Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ ա­րա­րո­ղու­թեանց ըն­թաց­քին երբ ա­ւե­տա­րան պի­տի կար­դա­ցո­ւի, հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը յոտնկայս ուշ­քի եւ ու­շադ­րու­թեան սար­կա­ւա­գին հրա­ւէ­րէն ետք միա­բե­րան կ’ը­սեն «ա­սէ Աս­տո­ւած», այ­սինքն՝ Աս­տո­ւած է որ կը խօ­սի։

Ի՞նչ է այդ խօս­քը¸ ե­թէ ոչ Աս­տու­ծոյ խօս­քը¸ որ ինք­նին ճշմար­տու­թիւնն է, ինչ­պէս որ ­Յի­սուս ը­սաւ. «Ես եմ ճշմար­տու­թիւ­նը» (­Յովհ. 14:6)։ Ք­րիս­տոս երբ կը խօ­սի մե­զի¸ ճշմար­տու­թիւնն է, որ կը լսենք Իր­մէ։ ­Խա­չե­լու­թե­նէն ա­ռաջ¸ ­Պի­ղա­տո­սէն հար­ցաքն­նո­ւե­լու պա­հուն¸ ­Յի­սուս ը­սաւ ա­նոր. «Ես ծնած եւ աշ­խարհ ե­կած եմ մէկ բա­նի հա­մար¸ որ­պէս­զի վկա­յեմ ճշմար­տու­թեան։ Ով որ կողմ­նա­կից է ճշմար­տու­թեան՝ ա­նի­կա իմ խօսքս կը լսէ»։ ­Պի­ղա­տոս հար­ցուց. «Ի՞նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը» (­Յովհ. 18:37-38)։

­Պատ­մու­թեան ամ­բողջ հո­լո­վոյ­թին ըն­թաց­քին¸ բո­լոր կրօն­ներն ու փի­լի­սո­փա­յա­կան դպրոց­նե­րը ջա­նա­ցին գտնել եւ ճանչ­նալ ճշմար­տու­թիւ­նը եւ ա­նով հասկ­նալ ու բա­ցատ­րել տիե­զեր­քի հա­մա­կար­գը¸ աշ­խար­հի ի­մաստն ու մարդ­կա­յին կեան­քը։

Ճշ­մար­տու­թիւ­նը ի­րա­կա­նու­թիւն է, ար­դա­րու­թիւն է¸ ա­պա­հո­վու­թիւն է¸ ա­զա­տու­թիւն է¸ գի­տու­թիւն է¸ զօ­րու­թիւն է, յա­ւի­տե­նա­կան է։

Ա­մէն տա­րե­մու­տի, իր ու շրջա­պա­տին նկատ­մամբ պա­տաս­խա­նա­տու անձ մը կո­չո­ւած է իր մտա­ծե­լա­կեր­պը, ապ­րե­լա­կերպն ու գոր­ծե­լա­կեր­պը հա­շո­ւե­յար­դա­րի նժա­րին վրայ կշռե­լու՝ միշտ ա­ւե­լի լաւ¸ ո­րա­կա­ւոր¸ իս­կա­կան ար­ժէք­նե­րով կեանք մը շա­հե­լու հա­մար։ Ս. Ծնն­դեան տօ­նը «­Խոր­հուրդ մեծ եւ սքան­չե­լի, որ յայսմ ա­ւուր յայտ­նե­ցաւ…» շա­րա­կա­նին բա­ռե­րով ինչ­պէս որ ­Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ շա­րա­կա­նա­գի­րը կը նկա­րա­գէ¸ իր ­Մեծ ­Խոր­հուր­դով, որ կը բա­ցա­յայ­տո­ւի մե­զի¸ հրա­ւէր մըն է մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին Ք­րիս­տո­սի վկա­յած ճշմար­տու­թեան լոյ­սին տակ բե­րե­լու մեր կեանքն ու գոր­ծը՝ տես­նե­լու հա­մար, թէ որ­քա՛ն ճշմա­րի­տին ու ճշմար­տու­թեան հա­մա­պա­տաս­խան են ա­նոնք։

Ի վեր­ջոյ¸ ի՞նչ են մեր ազ­գա­յին հա­ւա­քա­կան կեան­քի պահ­պան­ման¸ գո­յա­պայ­քա­րին¸ ազ­գի յա­ւեր­ժու­թեան հիմ­նա­կան սկզբունք­նե­րը։ ­Հա­ւա­քա­կան կեան­քը¸ ո­րուն կեն­սա­տու ա­րեան նոր բջիջ­նե­րը նոր սե­րուն­դի զա­ւակ­ներն են¸ ո­րոնց պէտք է տրո­ւին ազ­գա­յին այն­պի­սի՛ ճշմա­րիտ ար­ժէք­ներ¸ ո­րոնց­մով ե­րաշ­խա­ւո­րո­ւի մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քի ամ­բող­ջա­կան պահ­պա­նու­մը։ Այս ճշմա­րիտ ար­ժէք­նե­րուն պա­հա­պան­ներն ու պա­հակ­նե­րը ե­ղած են եւ են մեր քրիս­տո­նէա­կան հա­ւատ­քը¸ հա­յե­ցի դպրու­թիւնն ու կրթու­թիւ­նը¸ մշա­կոյթն ու ազ­գի նկա­րագ­րին¸ պատ­մա­կան աշ­խար­հագ­րա­կան մի­ջա­վայ­րին¸ բար­քին ու կեն­ցա­ղին ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը հան­դի­սա­ցող նախ­նեաց ա­ւան­դու­թիւն­նե­րը։

Ս. Ծնն­դեամբ երբ ­Մար­դե­ղա­ցեալ ­Բանն Աս­տու­ծոյ լոյ­սը կը ծա­գի մեր կեան­քին¸ մտքին ու հո­գի­նե­րուն մէջ¸–­ որ երկ­նա­յին պար­գեւ մըն է¸–­ որ­պէս­զի մեր ան­ձերն ու կեան­քի վաս­տա­կը զերծ պա­հենք նիւ­թա­բա­րո­յա­կան ա­մէն տե­սա­կի կեղծ¸ խա­բու­սիկ ու պա­տիր¸ փուճ ու դա­տարկ¸ ան­ցա­ւոր եւ կորստա­կան բո­վան­դա­կու­թե­նէ։

Ս. Ծ­նուն­դը մար­դու կեան­քը ճշմա­րիտ ար­ժէք­նե­րով զար­դա­րե­լու եւ հարս­տաց­նե­լու ա­ռիթն է¸ որ մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին ան­հա­տա­պէս եւ ազ­գո­վին հա­ւա­քա­բար կը տրո­ւի ա­մէն նոր տա­րիի։

«Ճշ­մար­տու­թիւ­նը պի­տի ճանչ­նաք եւ ճշմար­տու­թիւ­նը ­Ձեզ պի­տի ա­զա­տէ» (­Յովհ. 8:32)։

Ս. Ծնն­դեան ա­ւե­տիսն է ա­հա¸ որ դա­րե­րէ ի վեր ու­րա­խու­թեամբ կ’ա­ւե­տենք՝ ը­սե­լով.

Ք­րիս­տոս ծնաւ եւ յայտ­նե­ցաւ,

­Ձե­զի եւ մե­զի մեծ ա­ւե­տիս։