0.09c
Երեվան
երկ, դկտ 30
Օրերս Աթէնքի մէջ յետ կարճատեւ հիւանդութեան իր աչքերը յաւերժին փակած է նուիրեալ հայուհի Ռեբեկա Պարազեանը։
Սովորական մահուան մը բօթը չէ այս լուրը, այլ նուիրական սերունդի մը վերջին մոհիկաններէն մէկուն հեռացման մասին յայտ եւ «ծանոթացման» լուր։
Տխուր է անշուշտ, որ սփիւռքով տարածուած մեր հասարակութիւններու պարագային նուիրեալները միշտ ալ անտեսուած կ՚ըլլան, ալ ուր մնաց անոնք, որոնք իրենց կեանքը շաղած եւ նոյնացուցած են մեզմէ շատերուն համար «Սրբութիւն սրբոց» համարուող մամուլին հետ։
Ի հարկէ ժամանակները փոխուած են ու այդ թաւալումներուն հետ ալ մեր մամուլը ամէն օր կը մեռնի, ամէն օր աւելիով կը նահանջէ ու ամէն օր կը ձեւափոխուի։Ձեւափոխումն ի հարկէ պէտք է համարել փրկութեան լաստ՝ փրկօղակ, պայմանաւ, որ հասարակութիւնը պէտքը զգայ այդ մամուլին, ապրի այդ մամուլով ու նուիրուի եւ սիրէ այդ մամուլը։
Շատ պատճառներ կան այսօր հեռանալու մեր մամուլէն, չսիրելու այդ մամուլը, նոյնիսկ արգահատանքի խօսքեր ընելու կամ ջղայնանալու, բայց վաղուան յոյսը եւ մամուլին նուիրուած մարդկանց աւանդն ու թողած ժառանգութիւնն են, որ մեզի կը ստիպեն հաւատալ հայ մամուլին, ու շարունակել անոր առաքելութեան թեւերուն տրուելով մեր կեանքի ճամբորդութիւնը։
Տիկին Ռեբեկան մէկն էր այդ նուիրեալներէն, որ պայքարեցաւ յանուն մեր մամուլին, սիրցնել տուաւ այդ մամուլը եւ ապրեցաւ ու մահացաւ ի փառս մեր մամուլի առաքելութեան։
Բիւր յարգանք իր յիշատակին։
Ստորեւ Ռեբեկա Պարազեանի մասին «Ազատ օր»ի կողմէ հրապարակուած հակիրճ մահագրութիւնը`
Սրտի դառն կսկիծով կը գուժենք «Ազատ Օր»-ի երկարամեայ ու նուիրեալ աշխատող Ռեբեկա Պարազեանի մահը, որ պատահեցաւ հիւանդութեան շրջան մը դիմագրաւելէ ետք։ Հանգուցեալը տասնեակ տարիներ անխոնջ նուիրումով աշխատեցաւ մեր թերթի ընտանիքէն ներս, յանձն առնելով տպագրական յարակից աշխատանքներու եւ ցրուումի պահանջկոտ գործերը, զանոնք ձեռնհասօրէն ու հաւատարմութեամբ վարելով։ «Ազատ Օր»-ի 80-ամեակի ելոյթին առիթով, ան ստացաւ գնահատանքի յուշանուէր, առանց սակայն կարողանալ ներկայ ըլլալու։
Յուղարկաւորութեան եւ թաղման մանրամասնութիւնները պիտի հաղորդուին յաջորդիւ:
