-1.91c
Երեվան
հնգ, դկտ 18
Երէկ Ռուբէն Վարդանեանը հեռախօսազրոյց ունեցած է աւագ որդիի՝ Դաւիթ Վարդանեանի հետ։ Ան յայտնած է, որ առաջիկային իրեն պիտի տրուի եզրափակիչ խօսքի հնարաւորութիւն, եւ իր ելոյթին մէջ ան մտադիր է ընդգծել հետեւեալը.
«Տեղի ունեցողը ես չեմ ընդունում որպէս դատական գործընթաց եւ մտադիր չեմ մասնակցել արդարադատութեան իմիտացիային։ Բաքւում տեղի ունեցող այս գործընթացը չի համապատասխանում արդար դատաքննութեան հիմնական չափանիշներին եւ, հետեւաբար, չի կարող համարուել դատաքննութիւն՝ դրա իրական իմաստով։
Ես ոչնչի համար չեմ զղջում։ Բոլոր իմ գործողութիւնները կատարել եմ գիտակցաբար եւ կամաւոր՝ լիովին հասկանալով հնարաւոր հետեւանքները։ Ես պատրաստ եմ պատասխան տալ իմ արարքների համար Աստծոյ առաջ։ Միակ բանը, որի համար ափսոսում եմ, այն է, որ չկարողացայ անել աւելին։
Եւս մէկ անգամ յայտարարում եմ. Արցախը եղել է, կայ եւ կը լինի՝ անկախ պատմութիւնը վերաշարադրելու կամ իրադարձութիւնների այլ մեկնաբանութիւն պարտադրելու փորձերից»։
Ռուբէն Վարդանեանը խնդրած է նաեւ հանրութեան փոխանցել իր որոշ միտքեր եւ երախտագիտութիւն յայտնած է բոլոր անոնց, որոնք իրեն կ՚աջակցին եւ կը զօրակցին.
«Պէտք չէ վախենալ մահից կամ փորձել «յաղթել» նրան: Մահը սարսափելի չէ: Սարսափելի է անտարբերութիւնը, որն աննկատ, աստիճանաբար, ասես ճառագայթում, թափանցում է մեր մէջ եւ ներսից քայքայում:
Մի վախեցէք հետեւել ձեր սեփական ճանապարհին, փնտռել, սխալուել եւ մինչեւ կեանքի վերջ ճանաչել աշխարհը։ Կարեւորը՝ սեփական ճանապարհը գիտակցաբար գնալն է:
Ամենակարեւորը՝ չվնասելն է: Չխախտել այն ներդաշնակ հաւասարակշռութիւնը, որ գոյութիւն ունի բնութեան մէջ ու աշխարհում: Մենք բոլորս մասնիկներն ենք մէկ ընդհանուր տարածութեան, որը կարող է գոյութիւն ունենալ միայն հաւասարակշռութեան եւ ներդաշնակութեան մէջ:
Զգոյշ եղէք խօսքի նկատմամբ: Խօսքը կարող է խոցել, բայց կարող է նաեւ զարգացման, աջակցութեան ու ստեղծարարութեան հզօր խթան դառնալ:
Ես երջանիկ եմ, որ կարող եմ լինել իմ ժողովրդի ծառան: Երախտապարտ եմ բոլորին, ով եղել է եւ մնում է իմ կողքին այս դժուարին ժամանակահատուածում»:
