28.09c
Երեվան
շբթ, մյս 24
Սագօ Արեան-լրագրողի էջէն կը կարդանք՝
Տօներէն ի՜նչ մնաց...
Գրեթէ ոչինչ. դատարկեցինք բոլոր ամանները, «լուացինք», կարգի դրինք սպասքը։ Ետ իրենց տեղը դրինք տօնական օրերու բաժակները ու միանգամայն աղբի տոպրակները նորէն լեցուցինք դատարկուած գինիի շիշերով։
Նուէրի թուղթերը մեզմէ շատերը պահեցին, պահեցին նաեւ փոքր -սիրուն արկղերը, որոնց մէջ նուէրներ կային փոքրիկ։
Մեծ նուէրներ չըստացանք, ոչ ալ տուինք մեր շուրջիններուն, ոչ միայն անոր համար, որ տօնական չէր տրամադրութիւնը, այլ անոր համար, որ ամչցանք մեծ նուէրներ փոխանակելու։
Սէրը, որ պահած էինք դրան ետին դուրս բերինք, բաժնեցինք իրար հետ, գգուեցինք, շատախօս բառեր ըսինք, բաժակ բարձրացուցինք ու յետոյ ալ Յիսուսէն առաջ յիշեցինք ու յիշատակեցինք մեր անցաւորները...։
Մոմ մը վառեցինք, գլանիկ մը հանգեցինք, փողկապ մը (նոր արդուկուած) նորէն կեղտոտեցինք ու արագօրէն նայեցանք մեր շուրջ, որ յանկարծ ոչ ոք նկատէ, թէ ինչ ահագնութեամբ մեր բերանը կը տանինք համեղ պատառները։
Մինակ չէինք խորքին մէջ, կային մեր շուրջ մեր սիրելիները, որոնց հետ ալ կիսուեցանք այն երազներուն մասին, որ 2024-ին կուզենք իրականութեան վերածել ...։
Ուրախացանք մեր ընկերներով, անոնց կանչերով, բացիկներով, սրտագին խօսքերով, գեղեցիկ մաղթանքներով։
Յետոյ ըրինք ամենակարեւորը, սիկառը հանեցինք իր մարանէն, նոր մոխրամանը, որուն կիզակէտին թաջուած էր Մեծն «Աւօ Ուվէզեան»ի անունը դրինք մեր սեղանին , ու անոր կողքը՝ Թուբա Չանդարի հեղինակած՝ «Հրանտ» հատորի հայերէն թարգմանութիւնը ... ու սկսանք ծխել...
Ծխեցինք մինչեւ վերջին շունչը, փակեցինք դուռը բոլոր գէշ եղելութիւններուն ու բացինք պատուհանը սիրոյ, հաւատքի եւ յոյսի...։
Ամենակարեւորը չուզեցինք խափել ոչ մենք մեզ, ոչ մեր ընկերները, ոչ մեր շրջապատը ոչ ալ Ազգս հայոց։
Մեծ սուտերով պիտի չգրենք, նորէն երդուեցինք, մենք մեզ պիտի չխաբենք, նորէն ըսինք եւ հին վիրաւոր աղօթք մը մեր շուրթերուն տարին գրկեցինք, ինչպէս որ է ...
Ինչպէս որ եկաւ, ինչպէս որ հաճեցաւ գալ, ինչպէս որ սիրեց գալ ու մնալ ...։
Տարին հիւր էր ի վերջոյ, իսկ մենք սպասարկողները անոր։
Այս բոլորը ըրինք, բայց նորէն համոզուած ենք,որ հին տարին արդէն գացած, իսկ նոր տարին դիմաւորելու արարողութիւնէն ոչինչ չմնաց ...
Նորէն յիշեցինք մեր արարքները, ափսէները հաւաքեցինք, բաժակները ետ իրենց տեղերը դրինք ու պահարանը լաւ մը փակեցինք...
Սէրն ալ որ չհատնի դարձեալ տարինք դռան ետին, լաւ մը կապեցինք որ չփախչի, չհեռանայ մեզմէ ու աւելին ալ ըրինք, որ չհիասթափուի...
Բայց միեւնոյնն է, որ կաղանդէն բան չմնաց։
Մնաց թերեւս տեղ մը հեռուներուն մէջ նօթիի ու թշուառին հասնելու երանութիւնը, որ լոյսի շող դարձաւ մեզի համար, որ դարձաւ իսկական արահետ ու նորոգուած ճանապարհ։
Իսկական կաղանդը այդ էր սիրելիներս, իսկ միւսները պարզապէս մանրամասնութիւններ են, իւրաքանչիւրինը իր երանգներով, իր գոյներով, իր ափսէներով ու գինիի փայլուն բաժակներով։
Յ.գ. Լուսանկարը Պէյրութի «Սուրբ Խաչ Հարպոյեան» վարժարանի սաներն են, որ տուն առ տուն մտնելով մեր անապահով եղբայրներուն ու քոյրերուն յոյս բերող օգնութիւն մը կը հասցընեն։
Բառերն աւելորդ են, ու անոնք իրապէս գիտեն տօնական օրերու խորունկ իմաստները։ Պէյրութահայ երիտասարդներու վերջին նախաձեռնութեան մասին աւելի մանրամասն՝ յղումով։
