25.09c
Երեվան
ուրբ, սպտ 13
Մեր սուրբ հողը հայկական, ոչ գանձ ունի, ոչ ոսկի,
Ունի վանքեր սրբազան, հաւաքական աղօթքի,
Եկեղեցիներ խոնարհ, Էջմիածնի տաճարի,
Որու կանթեղն է անմար, գերագոյն գա՛նձն աշխարհի։
Հոն՝ որբ սրտեր անկայուն, կոյր հոգիներ խղճալի,
Ու մանուկներ անլեզու առատօրէն կ'օրհնըւին։
Հոն կայ տաղանդ խոյացող, վսեմական կեանք փառքի,
Շարականներ հոգեթով՝ Կոմիտասեա՛ն հանճարի։
Եկեղեցին մեր խոնարհ, օրինակն է Քրիստոսի,
Սի՛ւնն առաջին հոգեկան՝ հաւատացեալ աշխարհի,
Ուր մարմինէն մէկ նշխար՝ կու տայ հաղորդ մեր սրտին,
Ուր մենք կ'ըմպենք տեւական, մեր փրկութեան սուրբ գինին,
Ուր խոյս կու տայ սատանան՝ կայլակներէ՛ն մեռոնի։
Եկեղեցին մեր խոնարհ, պատգա՛մն է տիեզերքի,
Ուր դրոշմեց տէր Աստուած, ճակատագիրը հայի։
Իրմով էր ներշնչըւած այբուբենը Մաշտոցի,
Զոր կոչեց Այբն Արարիչ, իսկ Քէն՝ Քրիստոս կենսալի,
Եւ պահեց բարձրաթըռիչ, ազգ, մշակոյթ ու ոգի։
Մեր սուրբ հողը հայկական, ոչ գանձ ունի, ոչ ոսկի,
Ունի տաճար մը խոնարհ, գերագոյն գա՛նձն աշխարհի։
ԿԱՅԼԱԿ (Օգոստ. 16, 2012)
«Սէր Ու Կրակ» գիրքէն
