-2.91c
Երեվան
երկ, դկտ 22
Կանթեղըս հայ, ոսկեղէն,
Յորդուն՝ Սուրիոյ արցունքով,
Ռումբերու տակ բոցեղէն՝
Ան մնաց լոյս ոսկեշող։
Էջմիածնի ցո՜լք անշէջ,
Թէեւ տոկաց հոն՝ անտուն
Որպէս կաթիլ մը անվրէպ,
Մէջը կարմրագոյն ծովուն։
Յառնած՝ ահեղ մոխիրէն,
Հէքիաթովը կորովի,
Հայ գետին ականակիտ՝
Կաւառ դարձաւ կենսալի...
Ուր լոյս տըւաւ ամէն պահ
Հայկեան ոգին իր անմար,
Ան՝ լոյս պարգեւ հայրենի,
Ան՝ մոռցըւած մի մատեան։
Հինաւուրց ու նոր դարուս,
Պատրոյգովը իր անձէթ,
Հաւատքին է կառչած սուրբ,
Սիրտը՝ մխուած հազար տէգ,
Իր հայկեան ոգին պիտի
Ապրի այնքա՜ն ժամանակ՝
Մինչեւ լոյսը բարբառի՛
Աշխարհի լեզուով համակ։
Որպէս խրատ՝ իմ գեղուն,
Իմ հայկազուն հայդուկներ,
Որբ ու անտէր մի՛ թողուք
Կանթեղիս հայ, տեսքով մեղկ,
Քանզի ան չոր դարերուն՝
Պապենաւանդ յոյսը վառ
Պահեց լոյսով խորանի,
Պահեց սրտով իր կայտառ,
Պահեց մայրեր սրտաբորբ,
Ու ձե՜զ, ցոլքե՛ր շողակաթ։
Կայլակ
«Ոսկէ Օրէնքը» գիրքէն
