Պատերազմի օրերուն Կամո պապիկը ընտանիքի հետ տեղափոխուած է Արտաշատ, որմէ ետք բարեկամները անոնց հիւրընկալած են Էջմիածնի մէջ:
Հակառակ որ բոլորը շատ լաւ վերաբերած են պապիկին ու ընտանիքին, Կամո Մանասեանը չէ կրցած համակերպիլ այդ կարգավիճակի հետ ու որոշած է կրկին մեկնիլ իր հայրենի գիւղը, ու հարկ եղած պարագային՝ կռուիլ ու պաշտպանել գիւղը:
«Չկարողացանք պապիկին համոզել, որ չգնայ: Հայրենասէր, ազնիւ մարդ է: Հոկտեմբերի 25-ին գնաց, իսկ նոյեմբերի 1-ին ադէն լուր չունեցանք նրանից: Հակասական տեղեկութիւն կար. իմացել էինք, որ գերի է ընկել, բայց վստահ չէինք: Թշնամու տարածած տեսանիւթերից մէկում այսօր ճանաչեցինք Կամո պապիկին: Մարդը թշնամու տանջանքներին է ենթարկւում»,- ArmDay.am-ի հետ զրոյցի ժամանակ ըսած է գերեվարուած պապիկի հարազատներէն մէկը:
Տեսանիւթին մէջ կ'երեւայ, որ Կամո պապիկը, իսկապէս, համարձակ ու հայրենասէր մարդ է: Հակառակ տանջանքներուն, անընդհատ կը կրկնէ, որ ոչինչ ունի ըսելու իրենց, եթէ կ'ուզեն՝ թող կրակեն:
Կամո Մանասեանի ընտանիքը դիմած է Կարմիր Խաչին, բայց դեռ արդիւնք չկայ:
Թշնամիի ձեռագիրը ծանօթ է մեզի: Մինչեւ վերջին կաթիլը կը ստորացնեն ու կը տանջեն հայ գերիները, աւելին՝ կը տեսանկարահանեն, կը տեղադրեն համացանց: Գերիներէն ամէն մէկուն համար, անկախ հարազատ ըլլալու հանգամանքէն, կը ցաւինք բոլորս: