Օրերս իր մահկանացուն կնքած Կարօ Քէպապճեանի մասին, ինչպէս հայկական այնպէս ալ լիբանանեան մամուլի տարբեր ներկայացուցիչներ անդրադարձ կատարած են։
Այդ թերթերէն՝ «Նիտա ալ ուաթան» ուշագրաւ գրութիւն մը հրապարակած է (յօդուածը կը պատկանի Ժորժ Աքուրիի գրչին), որ կը ներկայացնենք ստորեւ՝
Մասթըր Կարօն Քոնկ-Ֆույի միջազգային ախոյեան էր, սակայն «Քորոնա»ի դէմ պայքարէն դժբախտաբար ան պարտուած դուրս եկաւ: Ան սերած է հայ գերդաստանէ մը, որ տարիներու ընթացքին, մեծ դեր խաղացած է հայ ազգի օգտին: Ան սիրած էր Լիբանանը նոյնքան ինչքան իր պապենական հողը:
Ի դէպ, Մասթըր Կարօն աւելի քան 40 տարի առաջ Պուրճ Համուտի մէջ հիմնած է «ABBA» ակումբը, եւ իր շնորհիւ Լիբանանի մէջ տարածուած է Քոնկ-ֆու մարտարուեստը: Ան եղած է մարզիչը նաեւ լիբանանեան բանակի հարիւրաւոր սպաներու:
Կարօն Լիբանանի եւ Միջին Արեւելքի մէջ Արցախի մշտական ներկայացուցիչն էր, հակառակ որ Արցախը 1991-ի Սովետական Միութենէն անկախացումէն ի վեր որեւէ միջազգային ճանաչում չէ ունեցած: Անոր համար Արցախը Աստուծոյ դրախտն էր երկրի վրայ եւ ան կը պնդէր զայն կոչել հանրապետութիւն, եւ ոչ թէ տարածաշրջան:
Մասթըր Կարօն միշտ ալ երախտապարտ եղած է Լիբանանին, որ 1915-ի ջարդէն ետք ապաստան տուած էր մազապուրծ եղած իր ընտանիքի անդամներուն:
Ես անոր հետ մօտէն ծանօթանալու եւ շփուելու առիթը ունեցայ վերջին արցախեան պատերազմի օրերուն, երբ Ռամկավար կուսակցութեան հրաւէրով լրագրողական պատուիրակութեամբ մը ուղղուեցանք Արցախ, լուսաբանալու համար պատերազմը: Այդ ժամանակ ան լրագրողներուս հետ զրոյցի ընթացքին ըսաւ, «Մենք կը վստահինք ձեզի՝ լրագրողներ, փոխանցելու ձեր տեսած իրականութիւնը մեր լիբանանցիներուն: Որովհետեւ, լիբանանցին, ինքն ալ ապրելով ցաւ ու տառապանք, շատ լաւ կրնայ հասկնալ Արցախի դատը»:
Ան ընկերակցեցաւ լրագրողներուս մինչեւ «Եռաբլուր», ուր ծաղիկներ խոնարհեցինք Արցախի նահատակներու յիշատակին:
Մասթըրը նաեւ հիւրանոց մը կառուցած էր Շուշիի մէջ: Եւ երբ Շուշին ինկած է, ընկերը՝ Սեւակը կապուած է անոր հարցնելու թէ արդեօք հիւրանոցն ալ կորսնցուցած է, Կարօն պատասխանած է «Ինչ կարեւոր է հիւրանոցը, մենք Շուշին կ'ուզենք, եւ պիտի վերադարձնենք Շուշին ու Արցախը ամբողջութեամբ, ես վստահ եմ: Մենք Իրաւունքի տէր ենք, կորսնցուցինք ճակատամարտ մը բայց ոչ պատերազմը»:
Մնաս բարով պայքարի մարդ, հանգչիր Արարատ լերան աչքերուն տակ վեհօրէն, ինչպէս Լիբանանի մայրի։