image

Մեր Էտկարը ամէն նահանջ շատ ծանր տարաւ. Նահատակ Էտկար Մհերեանի քոյր

Մեր  Էտկարը ամէն  նահանջ  շատ  ծանր տարաւ. Նահատակ Էտկար Մհերեանի քոյր

«Վերջերս անընդհատ յիշում ենք, որ փոքր ժամանակ, երբ հարցնում էին՝ Էտկար, ի՞նչ ես դառնալու, միշտ ասում էր՝ զինուոր, չգիտեմ՝ հասկանալով էր ասում, թէ ուղղակի զինուորի կերպարն էր նրան դուր եկել, բայց երկար ժամանակ հենց դա էր նշում։ Կարելի է ասել՝ կատարեց նրա երազանքը, դարձաւ ու մնաց յաւերժ զինուոր»: Արցախի պատերազմի ընթացքին՝ 30 հոկտեմբերին նահատակուած  18-ամեայ Էտկար Մհերեանի մասին  Tert.am-ին պատմեց քոյրը՝ Նոնա Մհերեան:

Էտկար ծնած ու մեծցած է Երեւան, 29 յուլիսի ամրան զորակոչուած է բանակ, 2-3 ամսուայ ծառայող էր Ջաբրայիլ, երբ պատերազմը սկսած է: Էտկար մարտեր մղած է Արցախի տարբեր ուղղութիւններով՝ Ջաբրայիլ, Ֆիզուլի, Հատրութ, Կարմիր Շուկա, իսկ վերջին կէտը եղած է Մարտունիի շրջանի Քերթ գիւղը, ուր ալ նահատակուած է թշնամիի ԱԹՍ-ի հարուածով:

Քոյրը պատմեց, թէ Էտկար շատ բարի էր, նուիրուած ու անկեղծ. լուրջ էր ե՛ւ կատակասէր: Էտկար ազնիւ էր ու չէր սիրեր սուտը, չէր կրնար ընդունիլ այս աշխարհի անարդարութիւններն ու միշտ կը փորձէր պայքարիլ անոնց դէմ։ Միշտ կ'օգնէր ու կ'աջակցէր բոլորին: «Նաեւ շատ թեթեւ էր նայում ամէն ինչին, երբեք ծանր չէր տանում իր կեանքում տեղի ունեցող ինչ-որ բան, ասում էր․ «Ուրեմն Աստուած տենց ա կամեցել, ուրեմն տենց պէտք ա լիներ»,- ըսաւ քոյրը:

Պատերազմի ընթացքին Էտկար գրեթէ ամէն օր զանգած է, չմտահոգելու ընտանիքը: Քոյրը պատմեց, որ անհանգիստ էին, որ Էտկար քանի մը ամսուայ ծառայող ըլլալով թերեւս վախնար, դժուարանար, սակայն իրականութիւնը հակառակն էր, եւ հերոսը երբեք ոչ մէկ յուսահատական խօսք  ըսած էր։

«Միշտ ասում էր` ես լաւ եմ, ապահով եմ, դուք ո՞նց էք, ձեզնից պատմէք։ Մենք շատ ժամանակ չէինք էլ տեղեկանում,  որ թէժ մարտերի մէջ է, սկզբում մտածում էինք՝ նորակոչիկ է, առաջնագիծ չեն տանի, բայց հենց առաջին օրուանից էլ առաջնագծում է եղել»,- պատմեց Նոնան։

Էտկարի կիսատ մնացած երազանքներու մասին քոյրը ներկայացուց, որ ան շատ կը սիրէր ինքնաշարժ վարել, կը պատրաստուէր, որ երբ բանակէն գայ, քննութիւն տայ ու վարորդական իրաւունք ստանայ։ Բացի այդ, Էտկար «Իրական դպրոց»-ի ուսանող էր ու ՏՏ (Տեղեկատուական տեխնոլոգիաներ) ոլորտի մասնագիտութիւն կ'ընէր, շատ կ'ուզէր լաւ մասնագէտ դառնալ իր ոլորտին մէջ: Ասոնցմէ որեւէ մէկը չհասցուց աւարտելու:

«Եղբայրս առհասարակ շատ չէր կիսւում իր երազանքներով,  աւելի շատ սիրում էր գործել, քան խօսել, բայց գիտեմ, որ շատ էր ուզում իր կողքիններին, մայրիկին, հայրիկին արժանի զաւակ լինել»: 

Հերոսի հետ վերջին կապը եղած է 29 հոկտեմբերին, զոհուելէն մէկ օր առաջ: Ան սովորականին պէս ըսած էր «ես շատ լաւ եմ»,  « բայց մայրիկս ինչ-որ մի բան զգացել էր, այդ օրը Էտոյիս զանգը չհանգստացրեց նրան»,- ըսաւ քոյրը:

Պատերազմի աւարտի մասին Նոնան նշեց,  «Ցաւօք, հիասթափութիւնն ու ցաւը Էտոյին կորցնելուց յետոյ կրկնապատկուեցին այսպիսի աւարտի պատճառով։ Ասում են՝ Էտկարն ամէն  նահանջի հրամանը, ամէն մի տարածքի յանձնելը շատ ծանր էր տանում։ Դրա համար թէեւ ամէն հարցում  իրեն յատուկ ձեւով ասում էր՝ ուրեմն սենց պէտք ա լինէր, ուրեմն տենց էր Աստուած կամեցել, դժուար՝ այս հարցին այդքան թեթեւ մօտենար։ Բայց հաստատ չէր յուսահատուի ու կ'ասէր՝ ամէն ինչ դեռ առջեւում է»: