Լիբանանեան «Ալ Նահար» օրաթերթի լրագրողներէն Ասրար Շըպարո, որ յայտնի է իր հետաքննական նիւթերով, օրերս ուշագրաւ նիւթ մը հրապարակած է Պէյրութի բազմահոծ շրջաններէն համարուող «Նապաա» շրջանին ընդհանուր իրավիճակին մասին. շրջան մը, որ ինչպէս մօտիկ անցեալին, այսօր ալ կը համարուի «չքաւորութեան կեդրոն»։
Կը ներկայացնենք նիւթը, առանց միջամտութիւններու։
Լիբանանի ժողովուրդը հասած է սովամահ ըլլալու եզրին: «Օգնեցէք...անօթի ենք»: Այս աղերսներով կը դիմեն Պէյրութի «Նապաա» շրջանի բնակիչները «ԱլՆահար»-ի լրագրողներուն, որոնք փորձելով աշխարհին ներկայացնե լանոնց բողոքներն ու գանգատները կը նկարահանեն ու կը զրուցեն այդ շրջանի բնակիչներուն հետ
Տարեց մայրիկ մը ներս կը հրաւիրէ լրագրողները: Երիտասարդ զաւակը՝ էլին՝ Նիճերիոյ մէջ արկածի մը հետեւանքով կորսնցուցած է ոտքը եւ հիմա այստեղ՝ անկողնին գամուած, մատնուած է դժուարին կացութեան։ Մամիկը անկարող է աշխատանքի, կը դժուարանայ միս ու բանջարեղէն գնել: «Կարօտցած ենք ճաշի բուրմունքը, ոչ բանջարեղէն, ոչ պտուղ, իսկ միսը արդէն մոռցած ենք» կ'ըսէ Էլի: «Տան վարձքը ամիսներէ ի վեր չենք վճարած, կառավարութիւնը որեւէ օգնութիւն չի ցուցաբերեր: Ստորացած ենք մեր իսկ հայրենիքին մէջ»:
Պուրճ Համուտի բնակիչ՝ Տիպ Ֆարհադը, հազարաւոր լիբանանցիներու նման, տոլարի փոխարժէքի բարձրացումին եւ սղաճին դիմաց, իր օրապահիկը հազիւ կը վաստակի: Ան իր փուռին մէջ, կը պատրաստէ Լիբանանի նշանաւոր «մանաիշը»:
Տիպ զայրոյթով կը խօսի կառավարութեան մասին, որ իր գեղեցիկ երկիրը այս վիճակին հասցուցած է, եւ թէ քաղաքական գործիչները միլիոններու մէջ թաղուած, չեն հասկնար քաղաքացիին վիճակը: «Մանաիշին սակը ստիպուած նոյնը պահեցի, բայց պանիրով պէօրէկինը՝ բարձրացուցի, որովհետեւ պանիրի գիները տարօրինակ աճի մէջ են: Փուռս անընդհատ կը վնասէ: 5 զաւակի տէր եմ, եթէ միմիայն հաց ուտենք, նորէն դրամը չէ բաւեր»: Տիպի խանութին հարեւանը միջամտելով կ'ամբողջացնէ.- «Միսը, հաւը, ձուկը... ուտելիքը երազ դարձան»:
Իսկ փուռի յաճախորդ՝ Մառլէնը յանկարծ կը պոռթկայ. «Ես առանձին կին եմ, օրական այս մէկ «մէնէիշ»ով կ'ապրիմ: Մինակս մթութեան մէջ կ'անցնեմ գիշերները, ելեկտարականութեան համար դրամ չունիմ»:
Հին առարկաներ վաճառող խանութի մը դրան առջեւ կանգնած է Էլի Տէր Պօղոսեանը: Ան կը զբաղի նաեւ բնակարաններուն մէջ նորոգութիւններ կատարելու գործով։ Ամէն օր անհամբեր կը սպասէ աշխատանքի մը կանչին: Տարիներու ընթացքին հաւաքած է այս հին առարկաներու ժողովածոն, յուսալով, որ այս խանութը օգտակար պիտի ըլլայ իր ապրուստը շահելու: Ան քանի մը ամսուայ մէջ ծախսած է իր կեանքի ընթացքին վաստակած գումարը, այժմ այս հին առարկաները կը համարէ իր «փոքրիկ գանձը եւ ապրուստի ապաւէնը»: Էլի կ'ըսէ «Տոլարի բարձրացումին պատճառաւ, 5000 արժող առարկան այսօր 60000 կ'արժէ: Յաճախորդները այլեւս չեն ուզեր գնել, նոյնիսկ չեն կանչեր նորոգութիւններ ընելու»: Ան ափսոսալով կը շարունակէ. «Ձեռավարձս, օրուայ կտրուածքով 30-40 հազար էր, հիմա օրականս հազիւ 10000 է, փառք որ աղջիկս արտասահման կ'ապրի, ապա թէ ոչ սովէն մեռած էինք: Պանիրը եւ միսը առաջ կրնայինք ապահովել, սակայն այս օրերուն անոն ջնջուած են բառարանէն: Կինս վարպետ խոհարարուհի է, թեթեւ ճաշերով մեր օրը կ՚անցընենք։ Շատ մեծ ամօթ է, որ մեր հիմնական հոգսը օրուայ հացը ճարելն է, բայց կը սպասենք յոյսի մը եւ իրական լուծումի»: