Յակոբ Այնթապլեան
Այդ օր թէ ի՞նչ զրոյց ընթացաւ Արամ Ա. Վեհափառ հօր եւ Թիւճճար Պապուկին միջեւ՝ չեմ գիտեր, բայց հետաքրքրական է իմանալ թէ ի՞նչ պատահեցաւ նախապէս...
Ուրեմն համաձայն մեր գիւղի աւանդութեան, երբ Այնճար այցելութեան կուգան արժանաւոր հիւրեր կամ պատկառելի պատուիրակութիւններ, զանոնք գիւղի մայր հրապարակին վրայ կ՛ընդունինք աւանդական թմբուկ զուռնայով , աղ ու հացով եւ այլն: Եւ բնականաբար խանդավառուած հայրենակիցներ կը բռնեն շուրջպար կամ շատ յաճախ կը նկատուին առանձին մենապարողներ, որոնք «գինովցած» թմբուկ-զուռնային խորհրդաւոր կշռոյթէն՝ կը մենամարտին իրար հետ...
Այս պարային ելոյթներէն բնաւ անմասն չէր մնար Թիւճճար Պապուկը...
Սակայն ի զարմանս շատերու այդ օր ան չշարժեցաւ տեղէն եւ մնաց հանդիսատեսի իր դիրքին վրայ...
Բարեկամներու եւ հարազատներու յորդորները, որ միանայ պարողներուն՝ մնաց անարձագանք.
Զարմացայ նաեւ ես... ու մօտենալով անոր հարց տուի՝
-Օ եատ՜ա ՝ Կէթիւղկիւ՜սը, Ղարաբաղը Նախագա՜հը ուգուծ ին, չըուա՞յ չու խաղուս...
(Հայրի՜կ՝ Կաթողիկոսը, Ղարաբաղի նախագահը եկած են, ինչո՞ւ չես պարեր)
Հօրս պատասխանը անսպասելի էր...
-Ու՞վըր քեչ մայ սունղը ճաշարանը ուտիլ պըր ուրդոյ միսաֆըրնեն հիտը , ան թըղ խաղու...իս չո՜ւ խաղում...»
(Ո՞վ որ քիչ մը յետոյ ճաշարանը ուտելու պիտի երթայ հիւրերուն հետը , ան թող պարէ ... ես չե՜մ պարեր...)