Այս կիրակի ձեր բոլորին առողջութիւն կը մաղթեմ ու կը խնդրեմ ներողամիտ գտնուիք , որովհետեւ անցնող շաբաթ քիչ մը ծանր կռիփ էի, քիթս գոց էր, ականջներս չէին լսեր աչքերս ալ աջը ձախէն չէին զատեր...
Այսպէս աշխարհէն կտրուած, ոչ բամբասանք կրցայ լսել , ոչ ալ երկար բարակ բան մը գրել:
Իմ ձեռքս չէր: Սկիզբը թեթեւ հարբուխ մը կարծեցի ու երկու հատ «փանատոլ» կլլեցի, բայց երբ տաքութիւնս շատ բարձրացաւ ,վիճակս բաւական լրջացաւ... Ու յիշեցի, թէ կռիփին միակ ճարը մեծ մայրիկիս դեղատոմսն է ՝ բուրդէ գազակ մը հագայ , անկողին մտայ ու լաւ մը քրտնեցայ... Կամաց-կամաց մարմնիս դիմադրութիւնը բարձրացաւ, կռիփի վարակը ջախջախուեցաւ ու տաքութիւնս նուազեցաւ : Ուրախ զուարթ անկողինէս վար իջայ, լուացուեցայ, սափրուեցայ, անուշիկ շապիկս հագայ (յիշեցի՞ք որ մէկը) ու տունէն դուրս ելայ :
Մեր սփիւռքի փողոցներէն անցած ատեն, նկատեցի թէ այստեղ տեսակ մը թուլութիւն գոյութիւն ունի: Կարծես մեր ազգին այս հատուածին տաքութիւնն ալ բարձրացած է: Կրնա՞յ ըլլալ թէ ազգային կռիփ մը մեզ վարակած է ...
Զարմանալի ժողովուրդ ենք... Քանի տարի է՝ սփիւռքի թուլութեան մասին կը խօսինք բայց փոխանակ դեղ ու դարման ստեղծենք , ազգին գլխուն վիրաբուժներ հաւաքած ենք:
Ասոնք ալ դանակը ձեռքերնին կը սպասեն, թէ սփիւռքի ո՞ր հատուածը ազգային բորբոքումէն պիտի փտի, որպէսզի զայն կտրեն նետեն , վերջն ալ վարպետօրէն յայտարարեն թէ իրենք ազգը կը բուժեն:
Սատանային ականջը խուլ, այս կիրակի իմ կռիփս լաւացաւ: Բախտս բերաւ որ ազգային այս դանակը իմ ոսկորիս չհասաւ...
Խաժակ Այնթէպլեան