17.09c
Երեվան
ուրբ, ապր 19
Մանուէլ Քէշիշեան
Ամբողջ հայ ազգին հետ այսօր ես ալ կը սգամ Արցախի մէջ նահատակուած Արայիկին Վիգէնին ու Վարդանին կորուստը: Քսան տարեկան այս տղաքը թիւերո՞ւ պիտի վերածուին, գումարուելով 2017-ի 32-ին, Ապրիլեան պատերազմի 100-ին...
Ժամանակը չէ՞ զգաստանալու: Իւրաքանչիւրս, ուր ալ որ գտնուինք, մենք մեզ պատասխանատու պէտք է զգանք, իւրաքանչիւրս զինուորի պատասխանատուութիւն պէտք է կրենք, որպէսզի նաեւ իրաւունք ունենանք գիտնալու թէ ի՞նչ կը կատարուի սահմանի վրայ, գիտնալու թէ ի՞նչը կը պակսի մեզի, գիտնալու թէ ի՞նչ կը պահանջուի իւրաքանչիւրէս:
Պատրա՞ստ ենք:
Լուռ կը սգամ կորուստը մեր երեք զաւակներուն: Ներսէս անպատասխան հարցումներու աղաղակ մը կը հասնի կոկորդիս ու խեղդէ զիս.
Ո՞վ- որքա՞ն պատասխանատու է երէկուան, այսօրուան եւ գալիքի կատարուած-կատարուող-կատարուելիքներուն:
Անձամբ ես պատասխանատուութեան ի՞նչ բաժին ունիմ:
