Սմբատ Խալաթեան
Հին թաղերում՝ գյուղի եզրին,
Խոհուն ու մենակ,
Պապիս տունն էր՝ աչքը հեռու
Ճամփին շարունակ:
Կիսախոնարհ այս տաճարը
Ինձ իր գիրկն առավ,
Ու դեպ անցած, շեն օրերի
Հեքիաթը տարավ:
Ու բացվեցին իմ դեմ այս տան
Պատկերները վառ,
Երբ վազում էին մանուկները՝
Անհոգ ու կայտառ:
Տեսա պապիս. ձին կապել էր
Կեռասենու տակ,
Ինքն էլ քնել՝ մեջքը քարին
Ու գլուխը հակ:
Լույսը տեսա տատիս բարի,
Խորունկ աչքերում,
Վառ օջախից տաք ապուրն էր
Դեպի տուն տանում:
Ախ, շնչեի տաք ապուրի
Անուշ գոլորշին
Ու փարվեի տատիս էն սուրբ
Գոգին ու փեշին:
Երազն անցավ, անէացավ,
Ես՝ աչքերս թաց,
Խոնարհվեցի տան պատերին
Ու լուռ իջա ցած:
Գյուղի եզրին՝ խոհուն մենակ,
Այս տաճարը հին
Կարոտաբաղձ նայում է դեռ
Պապիս ճամփեքին:
Մեծամոր 16.05.2016